soyle boyle

Hergun sabah kalkinca oglumuzun bagirislariyla uyanirken, bugunlerde bizimle barber yattigi icin ayaklari uzerimizde uyaniyoruz. Uyanir uyanmaz basliyor gunumuz, esime hadi gec kaliyoruz diyorum. Halbuki saat daha 7am. Ama hazirlanip evden cikincaya kadar saat 8i coktan geciyor. Kayinvalidemler geldigi icin oglumuzu bizimle cikmiyor artik her sabah disariya. O evde dolasmaya devam ediyor bagira bagira, sarki soyleye soyleye. Evimiz tren istasyonuna cok yakin onun icin hemencecik variyoruz istasyona, ve biniyoruz Boston T lerine. Yaklasik 15 dakikalik metro yolculugundan sonra okulumuza variyoruz. HEr sabah esimle asansoru kullanalim mi diye konusuyoruz, ve herseferinde kullanmaya karar veriyoruz. Benim ofisim 4. katta onun icin bana zor geliyor eski dik merdivenlerde acikcasi. Ama bazen asansordce gec geliyor, esimde bu yuzden bana bakiyor bir ic cekiyor. Ama sonunda geliyor asonsor. Esim 3. katta indikten sonra ben 4. kata devam ediyorum. Genellikle ben ofise geldigimde kimse okulda olmuyor. Sekreterimiz geldi ise ona Gunaydin diyorum, oda gulerek cevap veriyor. Kendisi Italyan asilli, ve bununla baya gurur duyuyor. Odam sekreteri gecince saga dondukten sonra sagdaki ilk oda. Odam okuldaki en serin odalardan birisi. Bende cok soguk odalari sevmem ama alismayada tabiki basladim. Son model bilgisayarimida calistirdiktan sonra gune maillerimi cekmekle basliyorum. Gunum boylelikle geciyor ayni sekilde hergun. Bazi gunler Harvard da ve MIT de seminerler oluyor onlarada katiliyorum, ve simdilik bun sekilde yorucu bir sekilde geciyor gunlerimiz. Boston hastaliklariyla unlu bir sehir ve bunlardan da aliyoruz tabiki nasibimizi. Projelerimizde iyi gidiyor simdilik. Londradaki ortak yazar arkadasimda tabiki yerinde durmuyor devamli besliyor engin bilgileriyle bizleri. Simdilik bu kadar. Kalin saglicakla.